چقدربزرگ بود دنیای کوچکمان؟!

سلام..

نگرانم رفیق..

ببین چقدر زود داریم بزرگ می­شویم..

ببین چقدر دیر دارد می­شود

قرارمان با کودکی­هایمان..

تو یادت هست؟

کودک که بودیم

چقدر بزرگ بود دنیای کوچکمان؟!

من به خاطر دارم:

گاه در چند ساعت بازی کودکانه

چند کسوت گونه­گون را تجربه می­کردم؛

مثلاً ساعتی را رانندۀ کامیون بودم!

بار چند تنی را از خلیج فارس تا کجاآباد خیالی­ام می­رساندم!

لاستیکم که پنچر می­شد

چه با صداقت با دستمال ابریشمی­ عرق از جبین می­گرفتم!!

معلم که می­شدم

چه فصاحتی داشت درس­گفتارهای کودکانه­ام برای کودکان خیالم،

کودکان خیالی­ام..

بعدها کمتر شد تا چنین معلم­هایی برای خود بیابم..

آری رفیق!

چه دنیایی داشتیم!

مثلاً وقتی در کسوت یک روحانی خطیب درمی­آمدم

چه منبری برپا می­شد در ذیل مجلسم!!

پامنبری­های باوفایی داشتم:

مادرم، پدرم، خواهرها..

جلدی می­دیدم سر از شغل دیگری درآورده­ام:

مثلاً خود را می­یافتم در حالی که دارم نان خشک می­خرم از مردم!!

یا جایی دیگر مثلاً یک مهندس نقشه­کشی هستم!!

یا حتی مأمور ثبت برق، آب..

گاز هم که هنوز نداشتیم آن­وقت­ها!!

جالب­ترش این است که من هم شهردار شدن را تجربه دارم

در بازی کودکی­هایم

هم مثلاً رییس جمهور شدن را!!

رییس جمهور که می­شدم با مردم دربارۀ مسائل کشور

حرف می­زدم، درددل می­گفتم!!

توی جلساتی که در خیالم می­پروراندم

مدام به کسانی که احتمالاً وزرایم بودند

یا شاید از مسئولین دیگر کشوری و لشگری

تذکرهای جدی می­دادم!!

بگذریم!

خاطرات شیرین است..

خیال بلند پرواز..

می­ترسم خاطراتی از زبانم دربرود

که برای خودم یا برای دیگران

گران تمام شود!!

قرارمان با کودکی­هایمان دارد دیر می­شود!

من نگران کودکی­هایمان هستم..

حالا بزرگ شده­ایم

دنیای بزرگمان چقدر کوچک است!

باید مراقب ودیعۀ کودکی­هایمان باشیم..

ما نباید صداقت را

برای یافتن و دریافتن یک اعتبار کوچک،

مثلاً وزیرو وکیل شدن بفروشیم..

برای وزیر شدن

برای وکیل و قاضی و رییس شدن..

حتی برای

یک کارمند ساده شدن..